I know
[ปิงเหยียนxเซี่ยซุ่ย]
note: ฟิคนี้เขียนขึ้นหลังจากอ่านเล่ม 9 จบ แต่เนื้อหาบางส่วนดันไปตรงกับเล่ม 10 เข้าโดยบังเอิญ ใครไม่อยากโดนสปอยล์ก็อย่าเพิ่งอ่านนะจ๊ะ
----------------------------------------------------------
เขาสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของมวลอากาศ
เหล่าภูตแห่งธาตุกำลังหวาดกลัว
เซี่ยซุ่ยลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก
เมื่อมองเห็นตัวการที่ทำให้อุณหภูมิรอบๆ ผิดเพี้ยนไปก็ให้คลี่ยิ้มออกมา
“อรุณสวัสดดิ์
ปิงเหยียน” ท่าทางไม่อนาทรร้อนใจของเขายิ่งทำให้เจ้าของใบหน้างดงามมนั้นยิ่งโมโหหนักกว่าเก่า
แม้อีกฝ่ายจะไม่ขยับแม้แต่ขนคิ้วสักเส้น
แต่ดูจากการที่ภูตแห่งมวลอากาศถอยออกไปอยู่เสียห่างก็พอจะเดาได้ไม่ยาก
"นายใช้พลังไปแล้ว"
นั่นไม่ใช่ประโยคคำถาม
"ฉันใช้พลังไปแล้ว"
และเขาก็ช่วยบอกเล่าตอกย้ำสิ่งที่พวกเขาล้วนรู้แน่แก่ใจ
เซี่ยซุ่ยยิ้มอย่างอ่อนแรง
มือที่่แทบยกไม่ึขึ้นพยายามยื่นออกไปหาอีกฝ่าย แม้ความกรุ่นโกรธจะยังคงไม่จางหาย
แต่ปิงเหยียนก็รีบรับมือของอีกฝ่ายไว้ด้วยกลัวว่าคู่หูน่าโมโหคนนี้จะฝืนตัวเองจนอาการทรุดหนักลง
มือข้างนั้นเย็นเฉียบ เย็นถึงขนาดที่ว่าอุณหภูมิของเขายังอุ่นเสียกว่า
เมื่อได้สัมผัสมือที่แสนอ่อนแรงนั้นแล้ว...
ใจเขาก็อ่อนยวบจนน่าโมโห
ปิงเหยียนทรุดตัวนั่งลงที่ข้างเตียง
อาการป่วยที่เกิดจากการใช้พลังจนหมดนั้นไม่สามารถรักษาได้
มีเพียงเวลาทีช่วยเยียวยาฟื้นฟู
เขาปัดปอยผอมที่ตกลงมาระหน้าระตาของอีกฝ่ายออก
"ใคร"
"นายก็รู้อยู่แล้ว"
"..."
แรงบีบที่มือเพิ่มน้ำหนักมากขึ้น
แต่ก่อนที่มันจะทำให้เขาเจ็บ อีกฝ่ายก็ปล่อยมือออกเสียก่อน
ทึ่ม
ถึงแม้ใครต่อใครจะบอกว่าท่านปิงเหยียนปราดเปรื่องหลักแหลม
เก่งกาจในทุกเรื่อง แต่เซี่ยซุ่ยกลับรู้สึกว่าคู่หูของเขาคนนี้ช่างทึ่มเสียเหลือเกิน
"ขอโทษนะ...ทำให้นายต้องเป็นกังวลเสียแล้ว"
"แต่ไม่ขอโทษที่ทำลงไปใช่มั้ย"
หาได้ยากนักที่จะได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยวาจาประชดประชันแบบนี้
เซี่ยซุ่ยยิ้ม
ไม่ปฏิเสธแม้เพียงครึ่งคำ
พวกเขาเงียบกันไปชั่วครู่หนึ่ง
มวลอากาศไม่สั่นสะเทือนแล้ว บรรยากาศกลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง
เซี่ยซุ่ยเกือบจะผล็อยหลับไป ในตอนนั้นเองที่อีกฝ่ายโน้มกายลงมาใกล้
เขาสะลึมสะลือพยายามเพ่งมองฝ่าความเหนื่อยล้าอ่อนเพลีย
เห็นเพียงประกายผมสีเงินแวววาวและดวงตาสีแดงอันคุ้นเคย
และความอบอุ่นก็ทาบลงมาบนริมฝีปาก
ร่างกายสะดุ้งเกร็งขึ้นมาชั่วครู่หนึ่ง
แต่เพียงครู่เดียวก็่ยินยอมโอนอ่อนผ่อนตามไม่ขัดขืน
จุมพิตบางเบาดุจขนนกดำเนินไปครู่เดียว
อีกฝ่ายก็ผละออก
"พักผ่อนเถอะ"
"อื้ม
ขอโทษนะ"
"นอนซะ"
"ขอโทษนะ"
...
..
.
ขอโทษนะ คู่หู
------------------------
เด็กคนนั้นมีพลังกล้าแกร่งยิ่งกว่าเขา
เรื่องนี้เซี่ยซุ่ยตระหนักแจ้งแก่ใจมาตลอด
เขารู้ดีว่าสุดท้ายแล้วเขาจะมีุจุดจบเช่นไร
รู้มาตลอดว่าจุดจบของตนคงไม่ต่างไปจากมารดา
ถ้าเป็นไปได้เซี่ยซุ่ยก็ปรารถนาให้ตนเองไม่ต้องใช้พลังนี้
ปรารถนาให้ท้ายที่สุดแล้ว
น้องชายที่แสนน่าชังของตนจะมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุขและปลอดภัยตลอดไป
แต่นั่นคือเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
จึงมีแต่วิธีนี้เท่านั้น...
ในฐานะคู่หูแล้ว
เขารู้ดีว่าการทำแบบนี้ช่างเห็นแก่ตัว และเอาเปรียบปิงเหยียนมากจนไม่น่าใหอภัย
จะเรียกว่าเป็นการหลอกใช้ก็ดี
หรือจะบอกว่าเขาหลงตัวเองก็ได้
แต่การเป็นตัวตายตัวแทนให้น้องชายนี้นอกจากจะใช้พลังของเขาปกป้องอีกฝ่ายแล้ว...
เขาก็แอบหวังอยู่ลึกๆ ว่าปิงเหยียนจะช่วยปกป้องเซียนตงซุ่ยด้วยเช่นกัน
เขาช่าง...เห็นแก่ตัวเหลือเกิน
-----------------
เขารู้
ทุกสิ่งทุกอย่างที่คู่หูของเขาคิด
เขารู้ทั้งหมด
ถึงแม้จะรู้
แต่ก็เลือกที่จะปิดหูปิดตา เป็นเพียงคนโง่งม
แม้คนที่สำคัญที่สุดของเซี่ยซุ่ยจะไม่ใช่เขา
แต่ไม่เป็นไร
ไม่เป็นไร
--------------------------------------------------------
"อยู่ที่ไหน!!! เจ้าคนน่าโมโหที่ซัดคู่หูของตัวเองจนสลบ
แล้วบอกว่าเดี๋ยวจะกลับมาอยู่ที่ไหน!!?"
ไม่มีใครตอบ
ไม่มีใครกล้าเอ่ยคำตอบนั้นออกมา
ร่างกายหนาวเยือกจนรู้สึกราวกับเลือดกำลังแข็งตัว
หนาวจนได้แต่กอดตัวเองเอาไว้
เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้
ตอนนี้เขาไม่สามารถรักษาความเยือกเย็นอย่างที่พึงควรมีได้ จึงได้แต่รีบขอตัวออกมา
อากาศนอกห้องพยาบาลหนาวถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
อันที่จริงอากาศภายในโรงเรียนมักจะอบอุ่นอยู่เสมอ
แต่เวลานี้ร่างของเขากลับสั่นเทาจนหยุดไม่ได้
...ปิงเหยียน...
ร่างกายรู้สึกวูบโหวง
เซี่ยซุ่ยพยายามลองค้นหาแม้จะไร้หวัง แต่ไม่ว่าจะควานหาอย่างไร
อีกฟากฝั่งของสายสัมพันธ์ก็มีเพียงความเงียบ พวกเขาเป็นคู่หูกัน
มันมากกว่าการเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน หรือเพื่อนร่วมปฏิบัติภารกิจ
สำหรับพวกเขา
คู่หูเป็นเหมือนครึ่งหนึ่งของวิญญาณ
...และตอนนี้เขาก็รู้สึกเหลือวิญญาณเพียงครึ่งตัว...
...ขอโทษนะ...
ขอโทษนะ
เรื่องที่ต้องขอโทษมีเยอะแยะมากมายจนเซี่ยซุ่ยไม่รู้แล้วว่าตอนนี้เขากำลังขอโทษในเรื่องใด
ขอโทษนะ
เขาย้อนถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง คนที่เขาจะเลือกเป็นตัวตายตัวแทนให้จะยังคงเป็นเซียนตงซุ่ยอยู่หรือไม่
และสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดสุดหัวใจ
ก็คือ...การตระหนักว่าแม้จะย้อนกลับไปแก้ไขได้
คนที่เขาเลือกที่จะปกป้องก็ยังไม่ใช่ปิงเหยียนอยู่ดีนั่นเอง
-----------------------------------
End
เป็นแรงละเมอเพ้อพกหลังจากอ่านเล่ม 9 จบค่ะ //แต่อันไปละเมอตรงกับเล่ม 10 จนเหมือนสปอยล์... //แต่เราว่าเรื่องนี้ก็น่าจะเดาได้กันอยู่แล้วล่ะมั้ง
ห่างหายจากการเขียนฟิคไปเป็นปี กลับมาเขียนอีกทีนั่งเซ่ออยู่หน้าคอมนานมาก 5555+
ถ้าเจอข้อผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
ปล. ใครอ่านเล่ม 10 แล้วมากรี๊ดด้วยกันที โฮรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร